Rug- en nekpijn zijn overkoepelende termen voor diverse klachten aan de wervelkolom. Deze klachten komen veelvuldig voor en kunnen verschillende oorzaken hebben, waardoor ze in diverse categorieën kunnen worden ingedeeld.

Er zijn twee grote groepen lage rugpijn: aspecifieke lage rugpijn en lage rugpijn als gevolg van een specifieke oorzaak. Aspecifieke rugpijn is rugpijn waarvoor geen specifieke oorzaak kan worden aangewezen. Bij nekpijn kan de pijn zich ook uitbreiden naar het hoofd, de schouder of de arm, terwijl bij rugpijn de pijn zich kan verspreiden naar de romp, de bil of het been.

Rug- en nekpijn kunnen aanzienlijke beperkingen opleggen in het dagelijks functioneren. Wetenschappelijk onderzoek toont aan dat (secundaire) preventieve maatregelen, zoals het onderbreken van langdurig zitten, het beoefenen van sport, en het hanteren van de juiste til- en draagtechnieken, een positief effect hebben op het ontstaan, de duur en de frequentie van rug- en nekpijn.

Om de oorzaak van de pijn en/of de bron van de pijn te achterhalen, wordt een uitgebreide anamnese afgenomen. Hierbij wordt onder andere gevraagd naar de acuutheid of chronische aard van de pijn, de intensiteit van de symptomen, het type pijn (brandend, stekend, zeurend, kloppend, enzovoort) en andere kenmerken. Tevens worden persoonlijke, werkgerelateerde en sportieve factoren in kaart gebracht, terwijl er ook rekening wordt gehouden met mogelijke 'rode vlaggen'. Na de anamnese volgt een gericht klinisch onderzoek.

Afhankelijk van de oorzaak wordt er gekozen voor een passieve of actievere behandeling. Deze kan onder meer bestaan uit mobilisaties, manipulaties, verschillende methodes om de spieren te behandelen en oefentherapie. De therapievorm wordt bepaald na een uitgebreid klinisch onderzoek en hierop afgesteld